မေမ့ႏိုင္ေသးသည့္ ၇ ဇူလုိင္လူပ္ရွားမႈ

၂၀၁၁-၇-၇
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ဳိျမိဳ ့ရွိ ျမန္မာသံရုံး(အခြန္ရုံး)ေရွ ့တြင္ ၇ ဇူလိုင္အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားကို က်င္းခဲ့ရာ အဖြဲ ့အစည္းအသီးသီးမွ တက္ေရာက္၍ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပၾကသည္။
၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔သည္ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ ဦးေန၀င္း အာဏာသိမ္းခဲ့သည့္ ေနမွစ၍ ယေန ့ ထိတိုင္ တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲတြင္းမွ မလြတ္ေျမာက္ရေသးေသာ အဓိကအခ်က္သည္ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္

ကို က်င့္သုံးရာမွ အစျပဳခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ မမွားႏိုင္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ ရဲေဘာ္ သုံးခ်ိတ္မွ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ က်ဳိးစားအားထုတ္ခဲ့၍ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္ေန ့တြင္ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ျခင္းခံခဲ့ရ၏။  ထို႔ျပင္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္၍ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရ စတင္ေပၚထြန္းလာခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔လည္း ျဖစ္ေလသည္။ မွန္ေပသည္ ထိုေန႔ နံနက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး

ေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ (ဝါ) စစ္အာဏာရွင္ တို႔သည္ သမၼတ ဦးဝင္းေမာင္၊ ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ ဝန္ႀကီးမ်ား အစရွိသူတို႔ကို ဖမ္းဆီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူလိုက္ေလသည္။

စစ္တပ္မွ အာဏာ သိမ္းယူ လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ျပည္သူ တို႔အားစီတန္းလမ္း

ေလွ်ာက္၍ ဆႏၵျပပြဲမ်ား မျပဳလုပ္ၾကရန္ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်က္မ်ားကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့

သည္။ ဆႏၵျပလွ်င္ အေရးယူ မည္ဟုလည္း ေနာက္ဆက္တြဲ သတိေပးထား၏။ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို ဖတ္႐ႈ ႐ံုျဖင့္ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ကို ဆန္႔က်င္မႈမ်ား ေပၚထြက္လာမည္ကို ဗိုလ္ေနဝင္း

ႏွင့္ စစ္အာဏာပိုင္တို႔သည္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည္မွာ သိသာ ထင္ရွား လွေပသည္။

အိမ္ေစာင့္ အစိုးရေခတ္ (၁၉၅၈-၆ဝ) တြင္ ကိုကိုးကြ်န္း အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ကာ ဒီမိုကေရစီ လိုလား သူမ်ားႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ အေရာင္အေသြး ရွိသူမ်ားဟု ယူဆသူမ်ားကို ဒလၾကမ္း ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ခဲ့ သည့္ သင္ခန္းစာ ရွိသျဖင့္ ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚျခင္း မရွိေစကာမူ စစ္အစိုးရအလို မရွိေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ ေသာစာမ်ား မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ပလူပ်ံ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ လူငယ္ တပ္ဦးႏွင့္ မဟာမိတ္ အဖြဲ႔ (၁ဝ) ဖြဲ႔၊ ရခိုင္ သံဃာ တပ္ဦး၊ ရခိုင္ ေသာတုဇန အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စေသာအဖြဲ႔မ်ား ဆန္႔က်င္ကန္႔ ကြက္ခ်က္မ်ား ထုတ္ျပန္ ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပႆနာသည္ လူသားတို ့၏ ရသင့္ရထိုက္ေသာ အေျခခံအခြင့္အေရးႏွင့္လူ ့အခြင့္အေရးမ်ား ကို ေတာင္းဆိုသည့္  ဆႏၵျပမႈမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အာဏာပိုင္မ်ားမွ အၾကမ္းဖက္ႏိွမ္နင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္

ျပႆနာေျဖလည္မႈမရရွိဘဲ ယေန ့ အခ်ိန္အထိ အျငင္းပြားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ႏွစ္ခုႏွစ္မွ ယေန ့ ၂၀၁၁ ခုအထိ ၄၉ ႏွစ္ရွိခဲ့ျပီျဖစ္ေသာလည္း တိုင္းျပည္သည္ အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံျဖစ္ေနရျပီး ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ မႈလည္း ႏိုင္ငံတကာႏွင့္စာလွ်င္ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့ရသည္။
ထိုသို ့ျဖစ္ရသည့္ တရားခံမွာ အာဏာရွင့္စနစ္ေၾကာင့္လို ့ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ယခု တက္လာေသာ အစိုးရသစ္ သည္ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ားက အေရခြန္လဲျပီး သူေတာ္စဥ္ေယာင္ေဆာင္ျပေနေသာ္လည္း  မႈ၀ါဒ လမ္းစဥ္မ်ားသည္ ထူးမျခားနား ဗဟိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ အာဏာကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ အာဏာရွင္ စနစ္မွ ေျပာင္းလဲမႈမရွိေသးေပ။ အတုအေယာင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သုံးေနသည္ကို မေျပာင္းလဲေသးေသာ အေျခခံအခြင့္အေရးမ်ားကို ၾကည့္ရႈပါက သိရွိႏိုင္ေပသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ 7ဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း။ ၁၉၈၈ လူထုအုံၾကြမႈ အေရးအခင္း။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း။ ၂၀၀၇ သံဃာအေရးအခင္း အလုပ္သမား လယ္သမား စသည့္ထင္ရွားသည့္ အေရးအခင္း ၾကီမ်ားသည္ လူသား တို ့၏ ရသင့္ရထိုက္ေသာ အေျခခံအခြင့္အေရးမ်ားကို ေတာင္းဆိုဆႏၵျပရာမွ ျဖစ္ေပၚ 

လာရျခင္းျဖစ္ေပသည္။စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တရား၀င္ေအာင္ ျပန္လည္အသက္သြင္းေနသည့္ အစိုးရသစ္ ၏လုပ္ရပ္သည့္ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ လက္မခံႏိုင္ေပ။ ေျပာင္းလဲမႈမရွိတဲ့ စနစ္ဆိုးၾကီးေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား

ျငီးေငြ ့စိတ္ပ်က္လာေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မျပီးဆုံးႏိုင္ေသးေသာ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးသည္ ျပန္လည္ႏႈိးထ 

လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မေမ့ႏိုင္ေသးသည့္ ၇ ဇူလုိင္လူပ္ရွားမႈက သက္ေသျပေနသည္။