ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထုတ္ မုိင္အိနိခ်ိ သတင္းစာပါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးသားတဲ့ HOLIDAY - 4

Holiday 4

ျမန္မာျပည္မွစာ အားလပ္ရက္ (၁)

အခုအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အားလပ္ရက္မ်ားဟာ ကၽြန္မအဘုိ႔ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားရဲ႕ လွ်ပ္တျပက္ပုံရိပ္ မ်ားအျဖစ္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားနဲ႔ ကြာလွမ္းခဲ့ၾကပါၿပီ။

ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းမ်ားမွာ- စြဲမက္စရာက်ာပြတ္မ်ားနဲ႔ အိေႁႏၵရတဲ့ျမည္းရဲ႕ေက်ာကုန္းထက္မွာ စီးလ်က္ ေမွာ္ကပ္ ပင္မ်ားျဖင့္ပန္းဆုိင္းပန္းကံုးမ်ားသဖြယ္စီျခယ္ထားတဲ့ သစ္ေတာမ်ားရဲ႕ေတာင္လမ္း တေလွ်ာက္ကုိတက္လွမ္း ခဲ့ တာ၊ ျမက္မ်ားထူတဲ့ေတာင္ေစာင္းမွာထုိင္ရင္း ျမဴခိုးေဝၿပီး အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေျမျပင္မ်ားကုိၾကည့္ကာ ဘဲဥျပဳတ္ မာမာမ်ားနဲ႔ထမင္းေျခာက္မ်ားကုိစားခဲ့တာ၊ ခတ္မႏၵဴမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားနဲ႔ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းမ်ား ကုိ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ အေမရိကန္ ေျမပဲေခ်ာ ကလက္မ်ားေၾကာင့္ထင္႐ွားတဲ့ ေကာ္ဖီဆုိင္ကေလးမွာ အဆုံးသတ္ခဲ့တာ၊ အေပ်ာ္စီးေဖာင္နဲ႔ ခရီးျမန္ ႏွင္ခဲ့တာ၊ ခ်ဳံ႐ိုင္းမ်ားမွခူးဆြတ္ခဲ့တဲ့ ကုလားဆီးျဖဴသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္ေတြၿမံဳ႕ရင္း ဆင္ေက်ာကုန္းေပၚကက်ား ကုိၾကည့္ခဲ့တာ၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲအေ႐ွ႕ေျမာက္ေ႐ွ႕တန္းေဒသမွာ တိဘက္ဘုန္းႀကီးမ်ားရဲ႕ 

ၫႇဳိ႕ဆြဲဖမ္းစား တဲ့ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ကျပတဲ့ ေသမင္းတမန္အက သ႐ုပ္ေဆာင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈကုိ ၾကည့္ခဲ့တာေတြေပါ့။

ဆြစ္ေရကန္ကုိအေပၚစီးမွၾကည့္ရင္း ရဲတုိက္ထဲမွာ လဘက္ရည္အတြက္ ႏွင္းဆီသီးယုိကုိ ေန႔စဥ္ အသားေပးထားတဲ့ အရသာ႐ွိအစားအစာကုိ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ စားသုံးခဲ့ၾကပါတယ္။  အဂၤလဲန္ရဲ႕ေရ ေၾကာင္းအတြင္း ေကြ႕ေကာက္သြားလာေနတဲ့ တူးေျမာင္းသြားေလွေပၚမွာ မိသားစုေခြးကေလးကုိ

ေပါင္းမုိးေပၚတင္ကာ ပကတိတည္ၿငိမ္ေနတဲ့ စိမ္းလန္းျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ၿခံဳသုိင္းၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။

က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စေကာ့တလဲန္ရဲ႕ ညိဳမိႈင္းမိႈင္းသမုဒၵရာ႐ွိ ဖ်ံအခ်ဳိ႕ကစားရာ ‘တုိင္ရီး’ကၽြန္းရဲ႕ သဲလြင္ျပင္ မ်ားေပၚမွာ စခန္းခ်ခဲ့ၾကပါတယ္။

႐ုပ္လႊာပုံရိပ္မ်ားဟာ အေရာင္ေသြးစုံစြာစိတ္ဝင္စားႏွစ္သက္ဘြယ္မ်ားနဲ႔ျပည္ဝလ်က္ အံမခန္းပါပဲ။ ဒါေပမင့္ တခုခ်င္းစီမွာေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္အရည္အေသြးမ်ား႐ွိေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လဲ ဇြန္လထဲက်ေရာက္မဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမြးေန႔ကုိေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္မသား ေမာင္ထိန္လင္း (ကင္းမ္)က ကၽြန္မကုိ အားလပ္ရက္အျဖစ္ခရီးထြက္မယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ အဆုိ ျပဳတာပဲလုိ႔ ကၽြန္မအထင္ေရာက္သြားတာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမင့္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္မႈနဲ႔ စဥ္းစားတာအခ်ဳိ႕အၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အခ်ိန္တုိအားလပ္ရက္ အျဖစ္ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္တာဟာ အဓိပၸါယ္မဲ့ မဟုတ္ပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ အစီအစဥ္မ်ားေရးဆြဲၾကခဲ့ပါတယ္။ မုတ္သုန္ရာသီရဲ႕ အင္အားျပည္႔ရြာသြန္းေန

ခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အလယ္ပုိင္းေဒသ　“အပူပုိင္းဇုံ”ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္တာ လက္ေတြ႕က်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉ ရာစုေႏွာင္း ပုိင္းတုန္းက အဂၤလိပ္တပ္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ေနာက္ဆုံး ဘုရင္ကုိဖမ္းသြားခဲ့တဲ့ မႏၱေလး ၿမိဳ႕႐ွိပါတယ္။ သုိ႔မဟုတ္ ပုဂံၿမိဳ႕လဲ႐ွိပါတယ္။ ေ႐ွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းပါ။ ပုဂံမွာ ဘုရားေစတီေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ႐ွိေနၿပီး ၾကာ႐ွည္စြာေမွးမွိန္ေနတဲ့ ဂုဏ္ေရာင္ေဆာင္ခဲ့မႈအတြက္ က်န္ရစ္ေနတဲ့ သက္ေသပါ။ ပုဂံဟာ ထူးကဲတဲ့ေဆာက္လုပ္မႈ စြမ္းအင္ေဖာ္ျပခ်က္ေနာက္ကြယ္မွ တြန္းအားကုိ အ သည္းတယား ေမးခြန္းမ်ားထုတ္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုဂံဟာ ဘာသာေရးကုိင္း႐ႈိင္းမႈလား၊ ႂကြယ္ဝခ်မ္း သာမႈလား၊ ေသာမနႆျဖစ္စြာက်က္သေရ ဂုဏ္ေဆာင္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ သုံးခုစလုံးရဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါင္း စပ္မႈေပလား။

ပုဂံကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ရတာ ကၽြႏ္မတို႔အတြက္ အခက္အခဲတစုံတရာမ႐ွိခဲ့ပါ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းရဲ႕ ဘုရား ေက်ာင္းကန္

ေစတီပုထုိးမ်ားစြာဟာ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ားနဲ႔ ဘုရားဖူးမ်ားကုိ ဆြဲေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမင့္ ယခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိး မွာေတာ့ ဧည့္သည္အနည္းငယ္သာ႐ွိတတ္တာမုိ႔ ၿငိမ္းေအးျခင္းနဲ႔နားေနရမဲ့ ေန႔မ်ားကုိ ကၽြန္မတို႔ခံစားေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္ ပါ့မယ္။

ကၽြန္မတုိ႔သားအမိအတြက္ ဒီတေခါက္ဟာ ပုဂံကုိပထမဦးဆုံးလည္ပတ္မႈ ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္လုိ႔ ဘာသာေရးအေဆာက္ အဦးမ်ားမ်ားကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္စရာမလုိေသးသျဖင့္ ကၽြန္မအတြက္ ထူးျခားမႈ႐ွိေစမဲ့ေနရာအခ်ဳိ႕ကုိသာ

ေ႐ြးသြားခဲ့ၾကတာပါ။ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္က ကင္မ္နဲ႔ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ေခြးေလး ‘တအိခ်ိခုိ’(မိသားစုရဲ႕ အားလပ္ ရက္ခရီးအျဖစ္လာမွေတာ့ ဒီေခြးေလးကုိ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ဘို႔ ေမးစရာမလုိပါ) ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ သက္ေတာင့္သက္ သာျဖစ္ေစႏိုင္မဲ့ေနရာပဲ ျဖစ္ဘုိ႔ပါပဲ။

ဒီစံျပေနရာေလးကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြ ဦးခြန္သာျမင့္က ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိခဲ့ပါတယ္။ အာ႐ံုအေျပာင္းအ လဲအနည္း ငယ္အျဖစ္ ေျပာပါရေစ။ ဦးခြန္သာျမင့္ဟာ ဦးဟံသာျမင့္ရဲ႕ညီငယ္ပါ။ ဦးဟံသာျမင့္ဟာ  အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD)ရဲ႕ ဗဟုိေကာ္မီတီဝင္တဦးပါ။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ဘုတလင္မဲဆႏၵနယ္ေျမကေန အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ မဲဆႏၵ ၈၀% အျပတ္အသတ္နဲ႔ အေ႐ြးခ်ယ္ခံခဲ့ရပါတယ္။  ကုိဟံသာနဲ႔ကုိခြန္သာတုိ႔ေဖေဖနဲ႔ကၽြန္မေဖေဖတုိ႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္အတြင္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္း သား သမဂၢမွာ ႏိုင္ငံေရးစတင္လုပ္ကုိင္ရာမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဦးသိန္းေဖျမင့္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ေဖေဖတုိ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာ အစဥ္ သဟဇာတ မွ်တတ္ၾကတာမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္႐ွားမႈရဲ႕ေနာက္ဆုံးအျခအေနအဆင့္အထိ သူတုိ႔ဟာ မိတ္ေဆြအျဖစ္ထက္  သ ေဘာထားကြဲလြဲသူမ်ားအေနနဲ႔ သာ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမင့္ အျမင္မတူမႈမ်ားကုိ ေလးစားေရးအ တြက္အေမြနဲ႔ မလုိမုန္းထားဘက္လုိက္မႈနဲ႔ မေက်ခ်မ္းမႈမ်ားမွလြတ္ေျမာက္ေရးတို႔ေနာက္ကုိ သူတို႔ႏွစ္ ဦးစလုံး လိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကုိ အေပါင္းအသင္း နဲ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအျဖစ္ အဘုိးတန္မ်ား မွ်ေဝျခင္းျဖင့္ အတူတကြလုပ္ကုိင္ ခ်ည္ေႏွာင္မိတ္ဖြဲ႕ေစႏိုင္ေစပါတယ္။ တဦးကုိတဦး အထင္မေသးၾကပဲၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္စရာ 

မ်ား မွ်ေဝၿပီးေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ကုိခြန္သာက အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း႐ွိ ကၽြန္မကုိကူညီဘုိ႔လာေရာက္ေတြ႕ဆုံပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕အိမ္ကုိ 

လုိအပ္တဲ့ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးမဲ့ပိသုကာအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးဘုိ႔ပါ။ ေထာင္မွအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကုိေျပာင္းလုိက္

ရၿပီးေနာက္ အိမ္ျပင္ဘုိ႔အလုပ္စခ်ိန္မွာ ပိသုကာအျဖစ္ ကုိခြန္သာနဲ႔ အေထြေထြႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲသူမ်ားအျဖစ္ ကၽြန္မ ခန္႔အပ္ထားတဲ့ အျခားမိတ္ေဆြႏွစ္ဦးျဖစ္ၾကတဲ့ ကုိ ထင္ေက်ာ္နဲ႔ကုိနီတုိ႔လဲ အိမ္ျပင္ဆင္မႈမ်ားၿပီးေျမာက္မဲ့ လုိအပ္ခ်က္ မ်ားအတြက္ လေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ အိမ္ကုိလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုိထင္ေက်ာ္နဲ႔ကုိနီတုိ႔ဟာလဲ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ တဦးနဲ႔တဦးရင္းႏွီးးခဲ့ၾက တဲ့ သက္ဆုိင္ရာဖခင္မ်ားမွ ဆက္ႏြယ္သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတာပါ။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ သားမ်ား၊ ဘခင္ မ်ား(မိခင္ မ်ား) အေၾကာင္းကုိေရးသားပါဦးမယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လူႀကီးမ်ားရဲ႕ရင္းႏွီးခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မ မွာ အေထာက္အပံ့၊ အကူအညီနဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ ဆုလာဘ္အျဖစ္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ပိသုကာအျဖစ္ စတင္ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့သူ ကိုခြန္သာဟာ လုံၿခံဳေရးအရာ႐ွိ၊ ေခြးထိန္း၊ အေရး ေပၚယာဥ္

ေမာင္း အျဖစ္အျပင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္အတြင္း ခရီးသြားကုိယ္စားလွယ္နဲ႔ အားလပ္ရက္ခရီး စီစဥ္သူအျဖစ္ ေက်းဇူးျပဳ ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၆ ဦးပါကၽြန္မတုိ႔အဖြဲ႕အတြက္ ပုဂံေဟာ္ တယ္ကုိ ကုိခြန္သာရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈဟာ ပုိမုိေပ်ာ္႐ႊင္ဘြယ္ရာသာမဟုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အထင္႐ွားဆုံး သမိုင္းဝင္ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦးအခ်ဳိ႕ကုိ သြားေရး လာေရးလြယ္ကူေစႏိုင္တဲ့ ေနရာအတြင္းမွာ႐ွိေနပါ တယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ လွပတဲ့ေနရာပါ။ အားလုံးရဲ႕အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ ဝန္ထမ္းမ်ားဟာ ယဥ္ေက်းရည္မြန္ၾကပါတယ္၊ ေကာင္းစြာကၽြမ္းက်င္ၾကပါတယ္၊ ဧည့္သည္မ်ားက မိမိတုိ႔ကုိအမွန္တ ကယ္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ႀကိဳဆုိျခင္းခံရတယ္လိ႔ု ခံစားေစႏိုင္တဲ့ အထူးအရည္ အခ်င္းကုိပုိင္ဆုိင္ၾကပါ တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

(၂၀၁၁ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔ထုတ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မုိင္အိနိခ်ိေန႔စဥ္သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕Letter From Burma: Holiday-1- ကုိဘာသာျပန္ပါတယ္။)

ေမာင္ေမာင္လွႀကိဳင္

 ၂၀၁၁-ဇူလုိင္ ၂၁

(ျမန္မာျပည္မွေပးစာ) တိရစၦာန္တုိ႔အေၾကာင္း စကားလက္ဆုံ - ၂ -

 2011-6-26

ျမန္မာျပည္မွေပးစာ
တိရစၦာန္တုိ႔အေၾကာင္း စကားလက္ဆုံ - ၂ -
Aung San Suu Kyi (Mainichi)

(လစဥ္ မ္ိုင္အိနိခ်ိ-ေကာ္လံတြင္ ေဖာ္ျပေနသည့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ “ျမန္မာျပည္မွစာ”က႑၏ ဆ႒မ ေျမာက္ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္)

၆၆ ႏွစ္တာကာလ ပရစ္ဇင္မ္ကို ထိုးေဖာက္ၾကည့္ရျခင္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၆၀ သုိ႔မဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္ကိုေတာင္ ၾကည့္ျမင္ခဲ့ရျခင္းနဲ႔ ကြာျခားေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ဒီ ယွက္ႏြယ္ေနတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ ကမၻာႀကီးနဲ႔ကၽြန္မဟာ ေျပာင္းလဲလာခဲ့လုိ႔ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၆၀ က တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈ(ဒီလုိပဲေျပာႏိုင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္)ဟာ ကြာလွမ္း ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ကေလးဘဝရဲ႕ျမင္ကြင္းတစိတ္တပိုင္းျဖစ္တဲ့　စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းတဲ့ ေခြးဗႏၶတ္မ်ားနဲ႔ သနားစရာျမင္ေတြ႕ရတဲ့ လွည္းဆြဲျမင္မ်ားအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မေရးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္႐ြယ္စဥ္က ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ရတဲ့ တိရစၦာန္ေလာကရဲ႕ အျခားသတၱဝါေတြကေတာ့ ငွက္မ်ားျဖစ္ၾက ပါတယ္။

အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ဟာမဖြံ႕ၿဖိဳးေသးပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ ေျမနီနဲ႔ ေက်ာက္ခဲက်ဳိးမ်ား ခင္းထားတဲ့လမ္းမွာေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ႐ွည္တဲ့ဝါး႐ံုမ်ား၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏြားမ်ားရဲ႕စားက်က္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႐ွည္ေမ်ာေမ်ာ လြင္တီးေခါင္ ခ်ဳိင့္ကြင္းျပင္မ်ာ၊ ေရေမွာ္ေရၫိွမ်ား႐ိွေနတဲ့ ေရကန္နဲ႔ ၿပိဳမ ေယာင္အုဋ္ခဲနံရံမ်ားျဖင့္ အနားသတ္ထားပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း႐ိွခဲ့ပါတယ္။ ႐ိုးရာပုံစံ႐ွိေနတဲ့ သစ္သားအေဆာက္အဦးမ်ား၊ ပစၥလကၡျဖစ္ေနတဲ့ေျမႀကီးမ်ား၊ ေ႐ွးေဟာင္းဗိမာန္မ်ားနဲ႔႐ုပ္ပြား ေတာ္မ်ားနဲ႔ နက္႐ိႈင္းတဲ့တည္ၿငိမ္ေအးေဆးမႈဟာ လူသာမန္မ်ားရဲ႕ ပ်ားပန္းခတ္အလုပ္႐ႈပ္ေန တဲ့ကမၻာနဲ႔ ျခားနားထားေၾကာင္းကုိအေလးအနက္ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ကၽြန္ မတုိ႔အိမ္ နွစ္ခုစလုံးဟာ ေတာင္ငယ္ေလးမ်ားလုိ႔ေခၚဆုိေလာက္တဲ့ ကုန္းျမင့္ေတြေပၚမွာတည္ ႐ိွေနၾကတာေၾကာင့္ ၾကားထဲကလမ္းေလးဟာ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ေတာင္ၾကားခ်ိဳင့္ဝွမ္းနဲ႔တူေန ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ပန္းၿခံဟာ ကြဲျပားတဲ့အျမင့္ ၃ မ်ဳိးေပၚမွာျဖန္႔က်က္တည္ေနၿပီး၊ သစ္ပင္မ်ားစြာဟာ ငွက္ေပါင္းစုံရဲ႕ စိတ္ဝင္တစားဆြဲေဆာင္စရာဘုံအျဖစ္ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ အေတြ႕မ်ားရ တဲ့ငွက္ေတြ ကေတာ့ က်ီးကန္းမ်ား၊ သာလိကာမ်ား၊ ခ်ဳိးမ်ား၊ ခုိမ်ား နဲ႔ စာကေလးမ်ားျဖစ္ၾက ပါတယ္။

အေရအတြက္မ်ားလြန္းလုိ႔ ငွက္အားလုံးကုိ သတိမထားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမင့္ ညေနပုိင္း က်ီးကန္း မ်ား အိပ္တန္းတက္ဘုိ႔ ပ်ံသန္းေနတာကုိေစာင့္ၾကည့္ရျခင္းကုိ ကၽြန္မႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔အျပန္လမ္း ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ႀကီးမားတဲ႔အနက္ေရာင္ ေတာင္ပံျဖန္႔က်က္ ျခယ္မႈန္း လ်က္ က်ီးအာသံမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။

ခုိငွက္ကေလးရဲ႕ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေအာ္ျမည္သံဟာ ေႏြဦးရဲ႕ဂီတသံတစိတ္တပိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ငွက္ကေလးကုိ ျဖတ္ခနဲေတာင္ သတိမထားခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ အထူး တလည္ စူးစူးစမ္းစမ္းမ႐ွိခဲ့တာကို အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအ့ံၾသမိပါတယ္။

သစ္ပင္ေပၚမွာခုိနားေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကုိဂုဏ္ထယ္စြာ မဟာဆန္ဆန္ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကက္တူေ႐ြး ကေလးကုိ စိတ္ဝင္စားမိတာ ကၽြန္မ အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕တဒဂၤတည္႐ိွမႈပါပဲ။

တေန႔မွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဇီးကြက္တေကာင္ သစ္ပင္ကျပဳတ္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဥယ်ဥ္ မႉးက ကၽြန္မတုိ႔ၾကည့္ဘုိ႔ေကာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ေနတဲ့ကၽြန္မမ်က္ႏွာကုိ ဇီးကြက္ ကေလးက အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္စိနဲ႔ ေပကလပ္ေပကလပ္ ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔လမ္းထိပ္မွာ ၁၉ ရာစုအိႏၵိယပုံစံ အိမ္အုိတေဆာင္႐ိွခဲ့ပါတယ္။ ေမွးမွိန္အားေပ်ာ့လာ တဲ့ ဒီအိမ္ရဲ႕ ခန္႔ညားထယ္ဝါမႈနဲ႔ ျဖစ္သလုိျပန္႔က်ဲေနတဲ႔စြန္႔ပစ္ခံၿခံတို႔ရဲ႕ လြမ္းဆြတ္မႈကို မေရ ရာတဲ့ ပုိင္႐ွင္မဲ့မႈက ပိုမိုေစခဲ့ပါတယ္။ ပုိင္႐ွင္ေတြဟာ အိႏၵိယႏြယ္လူခ်မ္းသာမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္လာလုိ႔ ထြက္ေျပးသြားေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔သိထားခဲ့ပါ တယ္။

အိမ္ေစာင့္မ်ားလက္ထဲကုိ ပုိင္႐ွင္ေတြက တနည္းနည္းနဲ႔ စီစဥ္အပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ စစ္ကာလ အတြင္း အိမ္ေစာင့္မ်ားက တေလွ်ာက္လုံး ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးလ်က္၊ သူတုိ႔ရဲ႕အလုပ္႐ွင္ မ်ား ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာလဲ သစၥာ႐ွိ႐ွိနဲ႔သူတုိ႔အလုပ္မွာ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ေနၾကပါ တယ္။

ကၽြန္မမွတ္မိတဲ့ ဒီအိမ္ေစာင့္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဒုိတီဝတ္အရပ္႐ွည္႐ွည္ အိႏၵိယႏြယ္ဘြားမ်ားက ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိသူတုိ႔ရဲ႕ပန္းၿခံထဲ ႐ွား႐ွားပါးပါလည္ခြင့္ျပဳခဲ့ဘူးပါတယ္။ အေစာင့္အေ႐ွာက္ ခံမဲ့သစ္႐ြက္အ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကားမွာ ေရပန္းႏွစ္ခုနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ အညိဳေရာင္ေက်ာက္ေရကန္ ႀကီးမ်ား႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးဟာ လုံးလုံးေျခာက္ေသြ႕ေနလင့္ကစား သူတုိ႔ရဲ႕ခန္႔ညားထယ္ ဝါမႈဟာ ကၽြန္မကုိ အံ့ၾသေစခဲ့ပါတယ္။

လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တဲ့ဒီဗိမာန္ရဲ႕ က်က္သေရကုိေဆာင္ေနတာကေတာ့ သူတုိ႔အိပ္တန္းမွာ နားေနတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ကတၱဝါႀကီး ႏွစ္ေကာင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လြင္ ေနတဲ့အေရာင္မ်ားျဖင့္ အထီးက်န္ပန္းၿခံကုိ ေတာက္ပေနေစခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ရန္ကုန္ တိရစၦာန္႐ံုျပင္ပမွာေတြ႕ရတဲ့ အေရာင္အေသြးအစုံစုံနဲ႔စြဲမက္ႏွစ္သက္ဘြယ္ တိုင္းတပါးမွလာ တဲ့ သတၱဝါမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက တိရစၦာန္႐ံုကုိ စိတ္အပန္းေျဖအလည္အပတ္သြားရတာက အလြန္ထူး တဲ့ ျပဳမူခ်က္ပါ။ တိရစၦာန္႐ုံဟာ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္နဲ႔ မေဝးလွပါ။ ျခေသၤ့မ်ားရဲ႕ဟိန္းေဟာက္သံေတြ ကုိ ဆည္းဆာခ်ိန္ရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈကုိေက်ာ္လြန္ၿပီး ၾကားႏိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ညေနတုိင္းမွာ ဘာ ေၾကာင့္ ျခေသၤ့ေတြ ဟိန္းၾကရတာလဲလုိ႔ လူႀကီးမ်ားကုိ ကၽြန္မေမးခဲ့ပါတယ္။ အစာေကၽြးခ်ိန္ကုိ သတိေပးတာလုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေျဖၾကပါတယ္။ ေတာထဲက သူတုိ႔ ဌာေနကုိလြမ္းၾကလုိ႔ သတၱဝါ ႀကီးမ်ားက ငုိတာပါလုိ႔ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေျဖခဲ့ၾကပါတယ္။ တိရစၦာန္႐ုံထဲကေလွာင္အိမ္ေတြထဲမွာ ဒီတိရစၦာန္မ်ားကုိ ကၽြန္မျမင္ရတဲ့အခါ သူတုိ႔ရဲ႕အၿငိမ္မ ေန လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကုိ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ေျခလွမ္း မ်ားဟာ ေဝးကြာေနတဲ့သူိတုိ႔ရဲ႕ဌာေနမ်ားကုိ လြမ္းေမာတမ္းတျခင္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနမွာပါလား လုိ႔လဲ ေတြးထင္မိခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာ့ေဝဒအယူအရ အဂၤါဖြား ကၽြန္မဟာ ျခေသၤ့ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျခေသၤ့ႀကီးမ်ားကုိအထူး မွ်ေဝစာနာခဲ့တာပါ။

ေမ်ာက္မ်ားဟာလဲ အလားတူ အျခားေၾကာင္းအရာတခုပါ။ လာလည္ပတ္သူမ်ားအၾကား ထင္႐ွားတဲ့ “ေမ်ာက္႐ြာ”ဟာ ကၽြန္မစိတ္ကုိ မခ်မ္းေျမ့ေစခဲ့ပါ။ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္စိထဲမေတာ့ ေမ်ာက္မ်ားဟာ မေဖာ္ေ႐ြသလုိ မေပ်ာ္႐ႊင္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတာျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႔ မ်က္စိမ်ားဟာ ယုတ္မာမႈမ်ားနဲ႔ေတာက္ပေနတယ္လုိ႔ထင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဟာသလုပ္ရပ္ ေတြအေပၚ ရယ္ေမာေနၾကတဲ့သူမ်ားကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ပါးစပ္မ်ားကေလွင္ေျပာင္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ကိုပစ္ေပးတဲ့ ေျမပဲနဲ႔အစားအစာမ်ားကုိ ႐ႈံ႕မဲ့တဲ့မ်က္ႏွားမ်ားျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ဖမ္းယူခဲ့ ၾကပါတယ္။

ဒါဟာ ဆင္မ်ားနဲ႔ လုံးဝ မတူတာပါပဲ။ ေပးကမ္းလာတဲ့ငွက္ေျပာသီးမ်ားနဲ႔ ဘန္းေပါင္မုန္႔မ်ားကုိ ေက်နပ္ႏွစ္သက္တဲ့မ်က္ႏွာႀကီးမ်ားနဲ႔ ႏွာေမာင္းရဲ႕ၫႈိးလ်လ်လႈပ္႐ွားမႈမ်ားျဖင့္ ဆင္မ်ားက လက္ခံယူၾကပါတယ္။ ဒါကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကုိ က်က္သေရ႐ွိစြာ အေလးျပဳျခင္းလုိ႔ ကၽြန္မက အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ ႀကီးေကာင္ဝင္လာၿပီးေနာက္ တိရစၦာန္႐ံုကုိ ႏွစ္ေခါက္သာ အလည္အပတ္သြားခဲ့ပါ တယ္။ တႀကိမ္ကေတာ့ နိေပါမွာနဲ႔ ေနာက္တခါကေတာ့ လန္ဒန္မွာပါ။ ေန႔လည္ပုိင္းမွာအားလပ္ေနလုိ႔၊ အေရာက္အေပါက္ခက္ခဲလြန္းတဲ့ ဟိမဝႏၱာမွာ႐ိွ တိရစၦာန္႐ံု ျဖစ္ေနလုိ႔ မုိက္ကယ္နဲ႔ကၽြန္မတုိ႔ ခတ္မႏၵဴ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္႐ံုကုိသြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာ ဟာ စိတ္မေကာင္းဘြယ္၊ စိတ္အားငယ္စရာအသြင္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ တိရစၦာန္မ်ား႐ိွေနတဲ့ ဖုံထူတဲ့ေနရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ၿခေသၤ့မ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခြးသားကုိစားေနၾကရတာ ျဖစ္လုိ႔ သက္႐ိွေခြးရဲ႕အနံ ့ကုိ ရသြားရင္ သူတို႔အဘုိ႔ စိတ္ႁကြစရာျဖစ္ေစႏိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဘူတန္တယ္ရီယာေခြးေလးကုိ ဝင္ေပါက္အျပင္မွာထားရစ္ခဲ့ရန္ အႀကံေပးခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါ ဟာ ေနာက္ထပ္ျပန္မျဖစ္ေပၚရဘုိ႔ ဘိတ္ေခၚတဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳတခုျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါနဲ႔ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ တိရစၦာန္႐ံုသြားလည္ခဲ့တာကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ ကၽြန္မသား အလက္ဇႏၵရားကုိ “ဝစ္ပ္စနိတ္”တိရစၦာန္႐ံုကို ေခၚသြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ ပါတယ္။ ခတ္မႏၵဴတိရစၦာန္႐ံုထက္စာရင္ေတာ့ လွလွပပ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမင့္ ေလွာင္ထားခံေန ရတဲ့တိရစၦာန္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ခံစားမႈရသ က ကၽြန္မမွာေပ်ာက္ဆုံးေနတာကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕ရပါတယ္။ တိရစၦာန္မ်ားကမေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။ ဖမ္းခ်ဳပ္ေလွာင္အိမ္သြင္းျခင္းနဲ႔ လူသား ႀကီးစုိးလႊမ္းမိုးမႈ အေပၚထား႐ွိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သေဘာထားကသာ ေျပာင္းလဲခဲ့တာပါ။

တိရစၦာန္မ်ားနဲ႔လူသားတုိ႔ဆက္ဆံေရး အေပၚ ထား႐ွိခဲ့တဲ့ကၽြန္မရဲ႕သေဘာထားအျမင္ဟာ ေျပာင္းလဲသြား

လိမ့္မယ္လုိ႔ အဲဒီ အခ်ိန္က ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ ေျမာ္လင့္မထားခဲ့တဲ့ ပုံစံေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ပတ္

ဝန္းက်င္ကမၻာဟာလဲ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့မယ္ဆုိတာကုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ နားမလည္ခဲ့ပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

ဇြန္လ ၂၅၊ ၂၀၁၁

မိုင္အိနိခ်ိသတင္းစာ၊ ဂ်ပန္

(၂၀၁၁၊ ဇြန္လ ၂၅ ရက္ထုတ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မိုင္အိနိခ်ိသတင္းစာပါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ Animal talk (2) ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။)

ေမာင္ေမာင္လွႀကိဳင္

၂၀၁၁-၀၆-၂၆

ေဆာင္းပါးေပးပို႔လာေသာဆရာေမာင္ေမာင္လွႀကိဳင္အားေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။